Βελανίδια στο Ποτάμι
1. Το ταξίδι προς το ποτάμι
Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην όχθη ενός ποταμού που έψαχνα εδώ και χρόνια…
Διέσχισα μεγάλα δάση, σκοτεινά με διάφορα ζώα που με τρόμαζαν και προσπαθούσα να ξεφύγω. Όποτε άλλαζα πορεία, πεταγόντουσαν μπροστά μου.Δυσκολεύτηκα να τους ξεφύγω, αλλά τα κατάφερα χάρης τα μυστικά μονοπάτια που μου δίδαξε ένα σκιουράκι.
Ακόμα διασχίζουμε το δάσος μαζί, γιατί ψάχνουμε και οι δύο ένα ποτάμι. Βέβαια το σκιουράκι έχει ξαναπάει και ξέρει πως είναι, αλλά δε μου τα λέει όλα - με αφήνει να ανακαλύψω τη μαγεία μόνη μου.
Στο δρόμο μας είχε πολλή βροχή! Τόση που με το παραμικρό σύννεφο γινόταν καταιγίδα. Με κούρασε πολύ αυτός ο καιρός… Η βροχή έκανε το έδαφος πιο βαρύ, με αποτέλεσμα να χρειάζομαι περισσότερες μέρες και ενέργεια για να διασχίσω το δάσος. Όταν σταματούσε η βροχή, χάζευα τον ήλιο και τα χρώματα που έβλεπα να βγαίνουν γύρω μου σιγά σιγά. Μαγευόμουν τόσο που εκείνες τις μέρες που περπατούσα πολύ αργά για να απολαμβάνω την πορεία μου.
Δεν υπολόγισα όμως ότι θα μπορούσα εκείνες τις μέρες να διασχίσω πιο γρήγορα το δάσος για να φτάσω στο ποτάμι και μόλις το συνειδητοποιούσα, έπιανε η επόμενη καταιγίδα.
Στην ξαστεριά επίσης μπερδευόμουν...Αν έπρεπε να μείνω ξύπνια και να θαυμάζω τον ουρανό ή να κοιμηθώ ήρεμα χωρίς βροχή και επιτέλους να ξεκουραστώ. Όσο και αν μου έλεγε το σκιουράκι να ξεκουραστώ, εγώ χάζευα τον ουρανό.
Σε κάποιο σημείο, από την πολλή κακοκαιρία, ξέχασα το ποτάμι και το μόνο που περίμενα ήταν να φτιάξει ο καιρός. Ευτυχώς όμως το σκιουράκι μου δε με άφηνε να ξεχάσω το ποτάμι πετώντας μου βελανίδια στο κεφάλι!
Ήμασταν πλέον πολύ κοντά! Το σκιουράκι έτρεξε πρώτο προς την όχθη του ποταμού και μου φώναξε “ έλα να δεις στο ποτάμι πώς κυλάει το νερό όμορφα”
Είχα φάει τόση βροχή που πλέον δεν ήθελα να δω τίποτα σε μορφή νερού! Ακόμα και το ποτάμι που τόσο κόπο έκανα να βρω
2. Φτάνοντας στο Ποτάμι
Μετά από μέρες και με δυσκολία, πήγα επιτέλους να δω το ποτάμι. Ήταν άγριο αλλά με καθαρά νερά… Προσπαθούσα να καταλάβω την κατεύθυνσή του και τα έχανα. Ώσπου έφαγα πάλι βελανίδι στο κεφάλι και αυτή τη φορά γύρισα να μαλώσω το σκίουρο και τότε βλέπω και άλλα σκιουράκια μαζί…
Με αυτό το χτύπημα σήκωσα το βλέμμα πιο πέρα από το ποτάμι. Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει στη ζωή μου μέχρι εκείνη τη μέρα. Απέραντο πράσινο, απέραντη έκταση με φρέσκα λουλούδια και ξαφνικά εκεί όλα τα σκιουράκια που τόσο αγαπώ και με οδήγησαν με τις βελανιδόφαπες ως εδώ.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να βρω τον τρόπο που πήγαν απέναντι. Από που? Πήγαινα πέρα δώθε το ποτάμι να βρω τον τρόπο που πήγαν.
Απέναντι είναι και ο έρωτάς μου, τόσο γλυκός, ήρεμος και υπομονετικός … Στη διαδρομή μου στο δάσος, μου έστελνε γράμματα κατά καιρούς με κρυφούς χάρτες για το ποτάμι. Στα γράμματά του, μου περιέγραφε πως είχε φτάσει και πώς ένιωθε. Ήταν μία ελπίδα μέσα στο σκοτάδι που διέσχιζα.
Ψάχνω να βρω πως πήγαν απέναντι. Μέχρι να πάω από τη μία μεριά ως την άλλη, έβλεπα και άλλα πρόσωπα αγαπημένα εκέι.Άρχισα να θυμώνω που δεν βρίσκω τον τρόπο που πέρασαν στην άλλη όχθη…
Είναι τόσο ωραία αυτά που βλέπω, που ψάχνω ακόμα πιο έντονα τη λύση της μετάβασης. Ώσπου σκοντάφτω σε ένα σχοινί και πέφτω πάνω σε μία στοίβα από ξύλα..
Στην άλλη όχθη τα αγαπημένα μου πρόσωπα έχουν φτιάξει μια βάση και μου τη δείχνουν! Προσπαθώ να καταλάβω γιατί…Σηκώνομαι και συνεχίζω να ψάχνω τον τρόπο.
Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό θόρυβο! Τα αρπακτικά! Ήρθαν να πάρουν τα σχοινιά και έπεσε η στοίβα με τα ξύλα από τον πανικό τους όταν τους φώναξα “ξουτ” !
Εκείνη την ώρα θυμήθηκα ένα λιοντάρι, που μου περιέγραφε πως έφτιαξε κάποτε μία γέφυρα, χρησιμοποιώντας σχοινιά και ξύλα… Ναι αυτό είναι! Θα φτιάξω μια γέφυρα να περάσω απέναντι! Σιγά το πράγμα! Στο μυαλό μου προσπαθούσα να φτιάξω το τέλειο σχέδιο… Απλό φαινόταν. Με το που έφτανα κοντά στη στοίβα με τα ξύλα κουραζόμουν μόνο στη σκέψη να τα βάλω κάτω και να χωρίσω τα ξύλα ένα ένα.
3. Η γέφυρα
Έτσι οι μέρες περνούσαν να προσπαθώ να ξεχωρίσω τα ξύλα και να προσέχω μην έρθουν τα αρπακτικά και μου πάρουν τα σχοινιά.Βέβαια, αν αρχίσω να δένω λίγα λίγα ξύλα δε θα έχω στο νου μου να προσέχω τόσα πολλά σχοινιά από τα αρπακτικά.
Μέσα σε αυτό το διάστημα, κοιτάζω κλεφτά για καμία έτοιμη γέφυρα αλλά το σκιουράκι μου με διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχει…
Με τσαντίζει που το λέει αυτό με τόση σιγουριά αλλά το εμπιστεύομαι!
Προσπαθώ να δέσω τα πρώτα ξύλα για να ξεκινήσω από κάπου.Πρώτα όμως πρέπει να μετρήσω τα ξύλα, μετά τα σχοινιά και να βγάλω το σωστό κατασκευαστικό σχέδιο με τα υλικά που έχω. Δε με τρελαίνει η ζωγραφική, αλλά θα το κάνω!
Ανυπομονώ να περάσω στην άλλη όχθη και όσο την κοιτάζω τόσο πιο πολύ θέλω να ζωγραφίσω και να υλοποιήσω αυτή τη γέφυρα, γιατί ξέρω πως όταν τη διασχίσω θα είναι απίστευτο συναίσθημα, αφού θα την έχω κατασκευάσει μόνη μου και θα έχω φροντίσει να νιώθω ασφαλής καθώς τη διασχίζω ...
Κ.Δ.Μ
Ρόλοι:
Σκιουράκι: η ψυχολόγος μου (Μαρία)
Αρπακτικά: τοξικοί άνθρωποι στη ζωή μου
Λιοντάρι: δυναμικές παρουσίες
Ερωτάς μου: ο σύντροφός μου
Σκιουράκια: οι φίλοι μου